1. Je bent nu hier:
2. Home
3. /
4. Blog
5. /
6. Practice what you preach

Practice what you preach

Maart 2025

In mijn inspirerende lezing(en) over werkgeluk komt altijd het onderwerp mindset ter sprake. En dat je voor 40% zelf kunt kiezen hoe je in het leven staat of hoe je met situaties om wilt gaan. Daarbij stel ik: ‘Wat gebeurt, gebeurt. Dat kun je niet beïnvloeden. Wel hoe je hier mee om wil gaan.' En gisteren heb ik volop de gelegenheid gekregen mezelf hierin te trainen... 

Ik was dit weekend bij de World Happiness Summit in Miami. Om geïnspireerd te worden en om de nieuwste inzichten op het gebied van (werk)geluk mee te pikken. Daarbij natuurlijk lekker werken aan mijn eigen werkgeluk (Miami, zonnig, 25 graden, korte-broeken-weer, heel vervelend allemaal :-). Helemaal tevreden en (werk)gelukkig begon ik vol goede moed aan de terugreis.

En wat een terugreis heb ik gehad! Om 23u Nederlandse tijd (18u lokale tijd) verliet ik de summit. Voor me lagen bus, Miami Mover (treintje), nachtvlucht naar Londen, overstappen voor vlucht naar Düsseldorf en volgens planning zou Renate (mijn lieftallige echtgenote) mij met de auto vanuit Zwolle om 15.10u oppikken op het vliegveld van Düsseldorf. En dan mooi op tijd in Nederland zodat we ons 30-jarige huwelijk (zo lang al, zeker) nog even samen konden vieren! Alles bij elkaar een trip(je) van 15 uur (inclusief wachttijden, etc). Zeker geen kleinigheid juist omdat bij mij ’s nachts vliegen en slapen nou juist géén goed huwelijk zijn. Maar ja, als je bruisend van enthousiasme uit de summit komt, dan kop je een dergelijke trip net even wat makkelijker weg, toch?

Het ging al mis op het vliegveld van Miami. De Miami Mover (die snel grote reizigersstromen kan verplaatsen) lag er al een week uit. Dus alle reizigers moesten met alternatief busvervoer naar de vertrekhal. Bij de incheck en security was het behoorlijk chaos met lange wachttijden. Maar hey, ik was ruim op tijd, dus no sweat.
Vervolgens vertrok de vlucht vanuit Miami een uur te laat. En aangezien ik in Londen maar 1,5u overstaptijd had, begon ik ‘m al een beetje te knijpen. Maar de piloot was optimistisch dat we onderweg wel wat tijd goed gingen maken. ‘Gelukkig’ voldeed het slapen geheel aan mijn verwachting, dus met een krappe 4 uurtjes slaap was ik er (inmiddels wel wat brakkig) weer klaar voor. De belofte van de piloot werd helaas niet waargemaakt. Tegenwind was de boosdoener. Ik begon al te twijfelen of 30 minuten genoeg was om de aansluitende vlucht te halen maar optimistisch als ik ben, was ik er klaar voor om een sprintje te trekken.

We landen, ik schakel de telefoon in en ‘Piep piep’, een berichtje van British Airways. ‘Uw vlucht naar Düsseldorf is geannuleerd en we hebben u omgeboekt’… naar een vlucht die bijna 5 uur later vertrekt. Oh. Nou ja, dan heb ik genoeg tijd om over te stappen, te eten, het vliegveld te verkennen en te relaxen. Kortom, wie doet me wat? 

Inmiddels heb ik contact met Renate die al ruim een uur in de auto onderweg is en ik geef aan dat ze lekker moet omkeren, ik pak de trein wel die via een overstap in Arnhem naar Zwolle gaat. Ik reserveer een plekje in de trein die 50 minuten na de geplande landing in Düsseldorf vertrekt en mij naar Zwolle kan brengen. Plenty tijd!

In Londen zit ik inmiddels klaar voor het inchecken en omdat ik bewust alleen een klein koffertje bij me heb, verlies ik geen tijd omdat ik mijn bagage na landing moet ophalen van de bagageband. Indien nodig kan ik dus in gierende looppas naar de trein. Nou, daar denken de mensen van British Airways anders over. Het is een volle vlucht en het personeel spreekt bij de gate random mensen aan (waaronder ik)… of ik maar even mijn kleine koffertje als ruimbagage wil afgeven. Ik geef aan dan ik dat liever niet doe omdat ik al bijna 5 uur vertraging heb en toch wel heel graag de bijna laatste trein naar Nederland wil halen. Ik tover een vriendelijke glimlach op mijn gezicht en vraag of ik toch mijn koffertje mag meenemen aan boord. Nou nee hoor, mijn charmes en argumenten werken niet. Koffer in de ruimbagage of ik mag helemaal niet mee. Wait, what? Omdat ik me niet gehoord en gezien voel, word ik toch wel kregelig. Ook omdat ik merk dat echt niet iedereen zijn/haar koffertje hoeft in te leveren. Maar ik heb geen keus. En hou mezelf voor dat het vast goed komt, als de vlucht tenminste op tijd vertrekt.

Maar ja, het vliegtuig vertrekt (weer) te laat. En in Düsseldorf staan we nog even stil omdat een ander vliegtuig onze ‘uitlaadplek’ blokkeert. Ik zie de kostbare minuten wegtikken en merk dat het gebrek aan slaap, de tegenslag maar ook onvriendelijkheid zijn tol beginnen te eisen. En ik vrees dat ik de gewenste trein niet ga halen. De volgende trein vertrekt een uur later en rijdt vandaag niet verder dan tot Arnhem…

Gelukkig is karma me gunstig gezind. Mijn koffer komt als een van de eerste op de bagageband en het station is dichterbij dan ik had gedacht. Tevreden stap ik in de trein, scoor een wiedergutmachungs Berlinerbol en cappuccino op het centraal station van Düsseldorf en trein relaxt naar Zwolle. Nou ja, relaxt… De trein komt 12 minuten te laat aan in Arnhem en ik moet echt een sprintje trekken want 2 minuten later vertrekt de trein naar Zwolle. Nahijgend als een postpaard plof ik neer in de tweede klasse. Gehaald, op naar Zwolle! In Zwolle staat Renate mij om 23.40u gelukkig op te wachten. En na een reis van bijna 25 uur, vallen we elkaar blij in de armen. We hebben zelfs nog de luxe van 20 minuten over van onze huwelijksdag. 

Maar wat is nu de moraal van dit verhaal? Mindset is everything. Dat is tijdens deze reis wel gebleken. En nee, eerlijk is eerlijk, ik was niet de hele reis superzen. Vooral niet gezien en gehoord worden voelt zo onrechtvaardig en is een dikke vette no go voor mij. Maar ik heb me gefocust op het positieve, ben vriendelijk gebleven tegen de mensen die op mijn pad kwamen en heb het gewoon overleefd!

Wil je weten hoe ik dit doe? Hoe je vriendelijk kunt blijven en je kunt blijven focussen op het positieve, vooral in je werk, neem dan contact met me op!